در این ویدئو جف روزنهایم به عنوان کیوریتور و به دعوت موزه متروپولیتن، مجموعه عکسِ «زل بزن» از واکر اِوَنز، عکاس تاثیرگذار آمریکایی را بررسی می‌کند.
“واکر اونز با استفاده از دوربین مخفی برای گرفتن عکس‌های بی‌خبر از مسافران متروی نیویورک (1941-1938) ارزش‌های روانشناختی و زیبایی‌شناسانه‌ی پرتره‌ی استودیویی را رد کرد. نتایج کار او ساختارشکنی واقعی سنت پرتره‌ی استودیویی و بازتاب بحث «ناخودآگاه بصری» مطرح شده توسط والتر بنیامین در مقاله‌ی تاریخ مختصر عکاسی (1931) بود. بنیامین بر این عقیده بود که عکاسی چیزهایی را آشکار می‌کند که در نگاه روزمره نادیده گرفته می‌شوند: حالت‌های نهانی دزدانه و گذرا و وضعیت‌هایی که مردم به طور ناخودآگاه به چهره و بدن خود می‌دهند.”
متن از:
کتاب «کلمات عکاسی»، ژیل مورا، ترجمه‌ی حسن خوبدل، کریم متقی، نشر حرفه نویسنده، چاپ سوم، 1393
کامنت‌ها